Φτάσαμε αισίως στους 8,5 μήνες και, ενώ λέγαμε πως ο θηλασμός θα πάει 5-6 μήνες, ο Φοίβος φαίνεται πως έχει άλλη άποψη. Αν και πλέον τρώει κανονικά τα αλεσμένα του φαγάκια που παραδόξως είναι τόσο νόστιμα (!) και έχει περιορίσει το γάλα της μαμάς του στο πρωινό και το βραδυνό του γεύμα, αυτά δεν δείχνει πρόθυμος να τα αντικαταστήσει με το ξένο γάλα.
Είναι οι στιγμές που σε κοιτά με αυτήν την απελπισμένη προσμονή στα υγρά του ματάκια και ακούς την ικανοποίηση στη φωνή του μόλις κουρνιάσει απαλά στο στήθος και ξεκινήσει να τρώει με λαιμαργία, που δεν συγκρίνονται με τίποτα. Είναι που είμαστε ακόμα ένα, όπως είμασταν 9 μήνες..
Κι ενώ από τη μια περιμένω τη μέρα που θα αποδεσμευτεί και που θα θέλει απλά τα γάλα του για να χορτάσει, από οποιοδήποτε μπουκάλι κι απο οποιαδήποτε αγκαλιά, από την άλλη υπάρχει αυτός ο υποσυνείδητος -και για πολλούς αδικαιολόγητος- φόβος οτι δεν θα με αγαπά και δεν θα με έχει ανάγκη όσο πριν. Κι αναρωτιέμαι αλήθεια, ποιος από τους δυο μας φοβάται πιο πολύ να ανεξαρτητοποιηθεί;
